به طور کلی هر فرد برای ایجاد ارتباط با دیگران و انتقال پیام های خود به آنها، از روش ها و وسایل مختلف استفاده می کند. مثلاً وقتی انسان می خندد، با نگاه و لبخند خود به فرد مقابل، نشاط خود را به او نشان می دهد. همچنین هنگامی که شخصی به شخص دیگر صبح بخیر می گوید، با بیان شفاهی، دوستی و صمیمیت خویش را به او می فهماند. به همین ترتیب موقعی که انسان به دیگری نامه می نویسد، با بیان کتبی مقصود خود را به او می رساند و با وی ارتباط برقرار می کند.
کلمه ارتباط معرف تمام جریان هایی است که به وسیلۀ آنها یک اندیشه می تواند اندیشۀ دیگری را تحت تأثیر قرار دهد. هر ارتباطی دارای حداقل پنج رُکن اصلی است:
- 1 کاربر/ فرستنده: به تولید کنندۀ پیام که بر مبنای اهداف و انگیزه هایش پیامی را تولید می کند، «فرستنده» می گویند.
- 2 پیام: محتوای مد نظر فرستنده را که قصد دارد به مخاطب منتقل کند، پیام می گویند.
- 3 مجرا/ کانال/ رسانه: به ابزار انتقال پیام که محتوا از طریق آن به مخاطب منتقل می شود مجرا، کانال یا رسانه می گویند. زمانی که ارتباط مستقیم است یعنی فرستنده و گیرنده امکان ارتباط رو در رو دارند، مجرای ارتباطی آنها هوا است، ولی وقتی ارتباط غیر مستقیم است، نیاز به یک وسیلۀ ارتباطی است که از آن به «رِسانه» یاد می شود.
- 4 کاربر/ گیرنده: به مخاطب یا دریافت کنندۀ پیامِ ارسال شده از سوی فرستنده، «گیرنده» می گویند.
- 5 بستر/ فرهنگ: به بافت تاریخی و زمینۀ اجتماعی که در آن پیام ارسالی از سوی فرستنده، ممکن است دارای معانی جدید و فرامتن شود «فرهنگ» می گویند.