ايمان و اعتقاد به اينكه همواره در محضر داوری عالم، عادل و قادر هستيم كه روزی همه اعمال و افكارمان را مطابق با استعدادها و امكاناتی كه به ما عنايت فرموده است، ارزيابی نموده و به ما پاداش يا كيفر عادلانه عنايت می‌نمايد، نقش بسيار مهمی در بازدارندگی ما از خطاها به خصوص خطاهايی كه يک سوی آنها مردم هستند مانند خيانت در امانت، دروغگويی، رشوه‌خواری، كم‌فروشی، كم‌كاری، مسئوليت‌گريزی و ... دارد. افراد يک اجتماع بيشتر به وسيله سخن گفتن، با يكديگر ارتباط برقرار می‌كنند تا بتوانند نيازهای گوناگون اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، فكری، هنری، بهداشتی، امنيتی و ... خود و ديگران را برطرف كنند. هر سخن و گزاره راست و منطبق با واقع كه حقيقتی را برای بشر بيان می‌كند، يكی از اركان ضروری شكل‌گيری جوامع و تمدن بشری است. لذا آحاد جامعه بايد مبنای همه روابط خود را بر پايه صدق و راستی بنا نهند تا تمدن و جامعه‌ای رشيد و بالنده شكل بگیرد و روابط بين آنها توسعه و تداوم يابد. رابطه‌ای كه مبتنی بر دروغ باشد نه تنها دوام ندارد بلكه سلامت روانی افراد را نيز به هم می‌زند.