یکی از ظرفیتها و مزیتهای علوم اجتماعی این است که علاوه بر مطالعه پدیدههای اجتماعی میتوانند خودشان را نیز مطالعه کنند و درباره خودشان نیز سخن بگویند. جامعهشناسی میتواند خودش را با همان روشی مورد مطالعه قرار دهد که جامعه و فرهنگ را مطالعه میکند.
(جامعهشناسان همانگونه که سایر مردم را مطالعه میکنند میتوانند خودشان را نیز مطالعه کنند.) این ظرفیت علوم انسانی و اجتماعی از موضوع آنها؛ یعنی خود انسان ناشی میشود. چرا که انسان موجودی است که میتواند به خودش بیاندیشد و درباره برداشتها و دریافتهایی که از خودش دارد نیز بیاندیشد. هر کدام از ما میتوانیم درباره دانش، علاقه، سلیقه، خُلق، عادت، رفتار و قیافه خود بیاندیشیم و درباره آنها قضاوت کنیم و قضاوتهای خود را نیز قضاوت کنیم و در صورتی که عملکرد خوبی داشتیم آن را تقویت و تحکیم کنیم و اگر صفتی از صفات خود را ناپسند یافتیم آن را اصلاح کنیم. افرادی که از این ظرفیت خود، به صورت دقیقتر و عمیقتری استفاده میکنند و به خودشان میاندیشند و با خودشان گفتوگو میکنند، انسانهای آگاه و مسئولیتپذیری خواهند بود.