باستان شناسان معتقدند که زنان موقع پخت غذا دریافتند که خاک اطراف اجاق بر اثر حرارت سخت می‌شود. بنابراین به فکر افتادند که سبدهایی را که با شاخ و برگ گیاهان می‌بافتند با خمیر گل بپوشانند و بگذارند این خمیر در کنار اجاق بپزد. با سوختن الیاف گیاهی، ظرف گلی پخته شده‌ای بر جا می‌ماند که بسیار مقاوم بود و برای نگهداری مواد غذایی از آن استفاده می‌شد. این تجربه را آغاز پیدایش سفالگری در ایران می‌دانند. به اشیایی که ماده اولیه آنها ترکیب خاک رس و آب است و در دمای مناسب پخته شده‌اند، سفال می‌گویند. همچنین به مجموعه فعالیت‌هایی که برای ساخت اشیایی مانند ظروف و کتیبه‌هایی با نقش‌های برجسته انجام می‌شود، سفالگری می‌گویند.