من ، معـــــــــلم هستم زندگی پشت نگاهم جاريست سرزمين كلمات تحت فرمان منست قصر پنهان منست قاصدك های لبانم هرروز سبزه ی نام خدا را به جهان می بخشد من معلم هستم گر چه بر گونه ی من سرخی سيلی صد درد درخشش دارد آخرين دغدغه هايم اينست : نكند حرف مرا هيچ كس امروز نفهميد اصلا نکند حرفی ماند ؟ نكند مجهولی روی رخساره ی تن سو خته ی تخته سياه جا مانده ست ؟ من معلم هستم هر شب از آينه ها می پرسم : به كدامين شيوه ؟ وسعت ياد خدا را بكشانم به كلاس ؟ بچه ها را ببرم تا لب درياچه ی عشق ؟ غرق دريای تفكر بكنم ؟ با تبسم يا اخم ؟ با یکی بود و نبود ؟ زیر یک طاق کبود ؟ يا كلاغی كه به خانه نرسيد قصه گویی بكنم ؟ تك به تك يا با جمع ؟ بدوم يا آرام ؟ من معلم هستم نيمكت ها نفس گرم قدم های مرا می فهمند بالهای قلم و تخته سياه رمز پرواز مرا می دانند سيب ها دست مرا می خوانند من معلم هستم درد فهميدن و فهماندن و مفهوم شدن همگی مال منست ، من معــــــــــــــلم هستم