می‌توانیم بگوییم دو زبان فارسی و عربی در درازنای تاریخ، رابطه‌ای دوسویه داشته‌اند؛ در سده‌های پیش از اسلام ـ به ویژه در روزگار ساسانیان که پایتخت ایران، تیسفون (مدائن)، در نزدیکی بغداد کنونی جای داشت و میان ایران و برخی از اعراب روابط بازرگانی

امروزه به دلیل جهش برق آسای دانش و فناوری، هر روز واژه‌های نو به ویژه از زبان انگلیسی به زبان‌های سراسر جهان سرازیر می‌شوند. کشورهای پیشرفته، با آینده‌نگری و برنامه‌ریزی می‌کوشند تا در کنار وام‌گیری محدود واژه‌های بیگانه، با معادل‌یابی سنجیده، توانایی

زبان فارسی واژه‌هایی که وام گرفته، تغییرات گوناگون پدید آورده است تا آنها را با خود همسو و هماهنگ کند؛ این فرایند را فارسی شدگی می‌نامیم

الهی، به حرمت آن نام که تو خوانی و به حرمت آن صفت که تو چنانی، دریاب که می‌توانی. الهی، عاجز و سرگردانم؛ نه آنچه دارم، دانم و نه آنچه دانم، دارم. الهی، در دل‌های ما جز تخم محبت مکار و

الهی سینه‌ای ده آتش افروز در آن سینه دلی وان دل همه سوز هر آن دل را که سوزی نیست، دل نیست دل افسرده غیر از آب و گل نیست کرامت کن درونی درد پرورد دلی در وی درون درد و برون درد به سوزی ده کلامم را روایی کز آن گرمی کند آتش گدایی

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی  /  نروم جز به همان ره که تواَم راه نمایی *** همه درگاه تو جویم همه از فضل تو پویم  /  همه توحید تو گویم که به توحید سزایی