خاله همستر از پنجره به کوه نگاه کرد و گفت: "وقت رفتن است". و کوله‌اش را روی کولش گذاشت. چوب‌دستی و سبدش را برداشت و عصازنان راه فتاد. کمی جلوتر ناگهان صدای تاپ‌تاپ آمد. زمین لرزید. سایه‌ای روی سر خاله افتاد و صدای کلفتی پرسید:

می‌توانیم بگوییم دو زبان فارسی و عربی در درازنای تاریخ، رابطه‌ای دوسویه داشته‌اند؛ در سده‌های پیش از اسلام ـ به ویژه در روزگار ساسانیان که پایتخت ایران، تیسفون (مدائن)، در نزدیکی بغداد کنونی جای داشت و میان ایران و برخی از اعراب روابط بازرگانی

امروزه به دلیل جهش برق آسای دانش و فناوری، هر روز واژه‌های نو به ویژه از زبان انگلیسی به زبان‌های سراسر جهان سرازیر می‌شوند. کشورهای پیشرفته، با آینده‌نگری و برنامه‌ریزی می‌کوشند تا در کنار وام‌گیری محدود واژه‌های بیگانه، با معادل‌یابی سنجیده، توانایی

زبان فارسی واژه‌هایی که وام گرفته، تغییرات گوناگون پدید آورده است تا آنها را با خود همسو و هماهنگ کند؛ این فرایند را فارسی شدگی می‌نامیم

پیرمردی که سال‌های عمرش به هفتاد و هفت رسیده بود، در بستر بیماری، واپسین لحظات زندگی را می‌گذرانید. در تن رنجورش رمقی باقی نمانده بود و

جوانی گه کار و شایستگی است   /   گه خودپسندی و پندار نیست